Mijn naam is René Rijpert, ik ben 72 jaar oud en geboren en getogen in deze buurt. Na mijn eerste rondwandeling vorig jaar met als thema ‘De geschiedenis van de buurt in de Tweede Wereldoorlog’, start ik nu met een nieuw project: een serie columns over onze wijk op deze website.
Door middel van mijn jeugdherinneringen wil ik u meenemen in de rijke geschiedenis van onze wijk en de tijdsgeest van toen. Deze verhalen vormen tevens de basis voor een nieuwe rondwandeling ‘Opgroeien in onze buurt in de vijftiger jaren’.
Ik nodig u van harte uit om uw reacties met mij te delen. U kunt mij bereiken via: mwrijpert@gmail.com
Aanmelden voor een Buurtwandeling kan hier.
Met vriendelijke groet,
René
De geschiedenis van onze buurt gaat terug tot de tweede helft van de negentiende eeuw. Na de sloop van de vestingwerken en de aanleg van de singels werd het gebied bij het station bestemd voor woningbouw. De buurt van de Driehoefijzers aan de noordzijde van de stad was het eerste industrieterrein in het gebied buiten de singels.
Mijn levensverhaal begint op 31 juli 1951. Ik werd geboren in de Ceresstraat en verhuisde later naar de Hoge Steenweg. Uiteindelijk verhuisden we naar de Driehoefijzersstraat en daar woon ik nu nog. 72 jaar in deze buurt.
In de mist van het verleden gaan veel herinneringen verloren. Gelukkig heb ik mijn schoolschriften bewaard. Twee jaar geleden vond ik ze terug. Uiteraard heb ik ze met grote belangstelling bekeken en gelezen…
Ik was verbijsterd. Hebben wij dat toen geleerd? En op die manier?
Een gevoel verbazing maakte zich van mij meester. Zoals eerder gezegd: wat toen heel gewoon was, is nu onvoorstelbaar.
Per klas gingen we dan naar de Josephkerk om te biechten. Het nut hiervan werd vooraf op het schoolbord uitgetekend. Een groot hart, een zonde betekende een zwarte vlek op het hart / weer een zonde, weer een zwarte vlek enz. Zo ontstond al snel een creatief hoogstandje. Voor iedere zonde kon je kwijtschelding krijgen door deze op te biechten.
Kinderen die linkshandig waren, hebben daar ongetwijfeld een trauma aan overgehouden. Zij schoven met de palm van hun hand onvermijdelijk over de inkt die nog nat was. Gevolg: vlekken!
Dat betekende straf: ‘in de hoek’ of een venijnige tik met een liniaaltje op de hand.
Het woord IJsvrij heeft voor mij altijd een magische betekenis gehad. Uit overlevering (zelf was ik te jong) heb ik het volgende familieverhaal vernomen.
Los van alle verplichtingen rondom kerk en school hadden wij als kinderen ook veel vrijheid. En daar maakten we optimaal gebruik van. Er waren geen
In de jaren 50 van de vorige eeuw was men niet gewend gevoelige zaken ter sprake te brengen. In de opvoeding merkte je dat niet
©2024 Powered by De BuurtVereniging Drie Hoefijzers Breda
PrivacyVerklaring & Cookiebeleid