
Daar praten wij niet over
In de jaren 50 van de vorige eeuw was men niet gewend gevoelige zaken ter sprake te brengen. In de opvoeding merkte je dat niet
In de jaren 50 van de vorige eeuw was men niet gewend gevoelige zaken ter sprake te brengen. In de opvoeding merkte je dat niet
Los van alle verplichtingen rondom kerk en school hadden wij als kinderen ook veel vrijheid. En daar maakten we optimaal gebruik van. Er waren geen
Het woord IJsvrij heeft voor mij altijd een magische betekenis gehad. Uit overlevering (zelf was ik te jong) heb ik het volgende familieverhaal vernomen.
Kinderen die linkshandig waren, hebben daar ongetwijfeld een trauma aan overgehouden. Zij schoven met de palm van hun hand onvermijdelijk over de inkt die nog nat was. Gevolg: vlekken!
Dat betekende straf: ‘in de hoek’ of een venijnige tik met een liniaaltje op de hand.
Per klas gingen we dan naar de Josephkerk om te biechten. Het nut hiervan werd vooraf op het schoolbord uitgetekend. Een groot hart, een zonde betekende een zwarte vlek op het hart / weer een zonde, weer een zwarte vlek enz. Zo ontstond al snel een creatief hoogstandje. Voor iedere zonde kon je kwijtschelding krijgen door deze op te biechten.
In de mist van het verleden gaan veel herinneringen verloren. Gelukkig heb ik mijn schoolschriften bewaard. Twee jaar geleden vond ik ze terug. Uiteraard heb ik ze met grote belangstelling bekeken en gelezen…
Ik was verbijsterd. Hebben wij dat toen geleerd? En op die manier?
Een gevoel verbazing maakte zich van mij meester. Zoals eerder gezegd: wat toen heel gewoon was, is nu onvoorstelbaar.
Mijn levensverhaal begint op 31 juli 1951. Ik werd geboren in de Ceresstraat en verhuisde later naar de Hoge Steenweg. Uiteindelijk verhuisden we naar de Driehoefijzersstraat en daar woon ik nu nog. 72 jaar in deze buurt.
©2024 Powered by De BuurtVereniging Drie Hoefijzers Breda
PrivacyVerklaring & Cookiebeleid